Hogwart

Severus Snape · Gość

Ja czytałem tylko 2 częsci opowieści z Narni a inne zalegają mi na kompie

Voldy

A ja wszystkie i musze powiedzieć, że nawet ciekawe. Oczywiście o ile ktoś lubi fantastykę...

Severus Snape · Gość

Aha...i jak się kończy?

POST NIE NA TEMAT

Karolina Black

No właśnie jak się kończy?

POST NIE NA TEMAT

Milva

No właśnie, jak się kończy? ;D

POST NIE NA TEMAT

Voldy

Dzieci umierają!! Very Happy

Hahaha!! Nareszcie dobre zakończenie Very Happy

POST NIE NA TEMAT

Milva

Widzę Voldy, że jesteś optymistą Very Happy

POST NIE NA TEMAT

Voldy

A jak!! Ja wiem jak to się skończy i mówie na poważnie: Dzieci umrą... Very Happy

POST NIE NA TEMAT

Ketashi Black

voldy kurde przez ciebie przeczytam wszystkie czesci aby naprawde zobaczyc czy zgina! Kurde a jeszcze musze tyle przeczytac:? Kiedy na to brac czas??

POST NIE NA TEMAT

Lilly-Katil

a nie łatwiej przeczytac ostatni rozdział ostatniego tomu? było by szybciej....

POST NIE NA TEMAT

Voldy

Ale oni niekoniecznie muszą umrzec w ostatnim Razz

Poza tym lepiej żebyś przeczytała wszystko, bo nie będziesz wiedzieć o co biega

POST NIE NA TEMAT

Severus Snape · Gość

Kiedy słońce się podniosło, widok górskiego pas¬ma po tamtej stronie zbladł i w końcu znikł zupełnie. Wielka fala pozostała, lecz poza nią widać było tylko błękitne niebo.
Dzieci wyszły z łodzi i zaczęły brodzić w wodzie — nie w kierunku fali, lecz na południe, z wodną ścianą po lewej ręce. Nie potrafiłyby powiedzieć, dla¬czego tak zrobiły: było to ich przeznaczeniem. A cho¬ciaż na pokładzie „Wędrowca do Świtu” czuły się — i były — bardzo dorosłe, teraz coś się zmieniło. Schwyciły się za ręce, brnąc przez liliowe pola. Za¬pomniały o zmęczeniu. Woda była ciepła i z każdym krokiem stawała się płytsza. Wreszcie stanęły na su¬chym piasku, potem na trawie — na rozległej rów¬ninie wspaniałej, krótkiej trawy, rosnącej prawie na poziomie Srebrnego Morza i rozciągającej się idealnie gładko w każdym kierunku.
Kiedy się jest na takiej idealnie płaskiej równinie, zawsze WYDAJE SIĘ, że niebo przed nami opada, by połączyć się z trawą. Tak było i teraz. A jednak, kiedy tak szli i szli zieloną równiną, odnieśli dziwne wrażenie, że tutaj niebo naprawdę opada i łączy się z ziemią. Przed nimi wznosiła się błękitna ściana, bar¬dzo jasna, lecz prawdziwa i masywna, bardziej przy¬pominająca szkło niż cokolwiek innego. Wkrótce byli już tego pewni.
Ale między nimi a podnóżem nieba na zielonej trawie jarzyło się coś tak białego, że nawet ich sokole oczy z trudem na to patrzyły. Podeszli bliżej i zoba¬czyli białe jagnię.
— Chodźcie, śniadanie czeka — powiedziało jag¬nię swoim słodkim, mlecznym głosem.
Teraz dopiero dostrzegli ognisko płonące na trawie i piekące się na nim ryby. Usiedli i jedli te ryby, od¬czuwając głód po raz pierwszy od wielu dni. A było to najwspanialsze jedzenie, jakim kiedykolwiek się sycili.
— Powiedz nam, jagniątko — zapytała Łucja — czy tędy wiedzie droga do Krainy Aslana?
— Nie dla was — odpowiedziało jagnię. — Dla was drzwi do Krainy Aslana są w waszym własnym świecie.
— Co?! — zawołał Edmund. — To z naszego świata też jest droga do Krainy Aslana?
— Do mojego kraju można się dostać z każdego świata — powiedziało jagnię, a kiedy to powiedziało, jego śnieżna biel rozkwitła w ciemne złoto, jego roz¬miary zmieniły się nagle i stało się samym Aslanem, wznoszącym się nad nimi i rozsiewającym światło z pło¬mienistej grzywy.
— Och, Aslanie — powiedziała Łucja — czy po¬wiesz nam, jak dostać się do twojego kraju z naszego świata?
— Będę wam o tym mówił przez cały czas — rzekł Aslan. — Ale nie powiem wam, jak długa czy jak krótka będzie to droga. Powiem wam tylko, że biegnie przez rzekę. Ale nie lękajcie się tego, bo ja jestem Wielkim Budowniczym Mostów. A teraz chodźcie, otworzę bramę w niebie i poślę was do wa¬szego kraju.
— Aslanie, mam prośbę — powiedziała Łucja. — Zanim pójdziemy, powiedz nam, kiedy znowu wró¬cimy do Narnii? Proszę cię, Aslanie. I... och, zrób tak, żebyśmy na to długo nie czekali.
— Moja najmilsza — powiedział Aslan łagodnie — ty i twój brat już nigdy nie wrócicie do Narnii.
— Och, ASLANIE! — zawołali równocześnie Ed¬mund i Łucja głosami pełnymi rozpaczy.
— Jesteście już za dorośli — rzekł Aslan — i musicie teraz zacząć przybliżać się bardziej do wa¬szego świata.
— Tu nie chodzi o Narnię, wiesz przecież — łkała Łucja. — Tu chodzi o CIEBIE. Nie spotkamy CIEBIE. A jak mamy żyć, nigdy już ciebie nie spo¬tykając?
— Ależ spotkasz mnie jeszcze, kochanie — po¬wiedział Aslan.
— Czy ty... czy tam jesteś również, panie? — zapytał Edmund.
— Jestem — rzekł Aslan. — Ale tam noszę inne imię. Musicie mnie rozpoznać pod tym imieniem. Właśnie dlatego zaprowadzono was do Narnii. Przez to, że poznaliście mnie trochę tutaj, będziecie mogli poznać mnie lepiej tam.
— A czy Eustachy też nigdy tutaj nie wróci? — zapytała Łucja.
— Moje dziecko — powiedział Aslan — czy na¬prawdę musisz to wiedzieć? Chodźcie, otwieram wam bramę w niebie.
A potem wszystko wydarzyło się w jednym mo¬mencie: rozwarcie się niebieskiej ściany (jak kurtyna), straszliwe białe światło spoza nieba, muśnięcie grzywy Aslana i jego pocałunek na czole, a potem — powrót do sypialni w domu ciotki Alberty w Cambridge.
Trzeba jeszcze tylko powiedzieć o dwu sprawach. Jedna dotyczy dalszych losów „Wędrowca do Świtu”. Kaspian i jego ludzie dotarli bezpiecznie na wyspę Ramandu, a trzej baronowie przebudzili się z zacza¬rowanego snu. Kaspian poślubił córkę Ramandu, z którą powrócił w końcu do Narnii, gdzie została wielką królową, matką i babką wielkich królów. Dru¬ga sprawa dotyczy Eustachego. Wkrótce wszyscy za¬częli podziwiać, jak bardzo zmienił się na lepsze, jak „trudno jest poznać, że to ten sam chłopiec”. Wszyscy — prócz ciotki Alberty, która stwierdziła, że zrobił się okropnie pospolity i nudny i że to na pewno skutek przebywania z rodzeństwem Pevensie.

WCALE NIE UMARLI!! :{

Voldy

Po pierwsze to nie jest ostatnia część, po drugie nie psuj czytania innym...

HermionaGranger

Właśnie ostatnia część ma tytuł: Opowieści z Narni: Ostatnia bitwa. Pozatym zmieńcie temat

Karolina Black

Ja właśnie zaczęłam ją czytać, a teraz Ania z Zielonego Wzgórza..